Anılar Yorulmaktan Sıkılırdı

"Sevilmeyi en çokta çiçekler hak ederdi, yine de tüm yapraklar soldu gitti."

Biraz korkaktı ve elleri çokça titrerdi küçük kızın. Gitmek istemezdi ruhu, ancak kalması da pek mümkün değildi. Yine ölümü andı ve gözlerinde parladı güneş. Zaten yaşamayı hak edenler önce kaybederdi kendini.

Kediler, fareleri kovaladı. Sokaklar şimdi daha sessiz...
Neredeydi bu küçük kız? Sadece kedisini arardı griliklerde.

Şimdilik vardı, bir gün sonra yok olurdu ve tekrar dönerdi dünya'ya. Kaçamazdı, kaçtıkça içine düşerdi pisliğin.

Kim sevmezdi ki küçük kızı, ya da kim severdi ve o tutamazdi ellerini. Herkes kadar uzaktı ve bir o kadar da yakın.

Yalnız uyurdu geceleri, hayır aslında uyuduğunu zannederdi. Sadece karanlıktı...
Uyuyamadığı her saniye rüyalarda gezerdi tek amacı kaçmaktı, kaçmak kendi kabuslarından...

Bilirdi, elini tutacak insanları ve yine bilirdi gözünden düşmüş yaşları.

Tek istediği yeni bir hayattı ve yine başladı...