Korkunun Aşk Kokan Yaprakları

" Uzak durmak istedikçe kalbime daha çok sığınmaya başladım"

Ne zaman mutlu olsak, üzülecekmiş gibi yıpranan ruhumuz. Kaçtıkça kovalanıyor sanki düşünceler...

Kendimize güvenmedikçe, kalbimiz nasıl huzura kavuşacaktı ki? Çünkü savaşın ortasında yapayalnız kalmış,yıkıntılarla dolu şehirler gibiyiz hala. Ya biz yalnızlıktan kaçamıyoruz, ya da tek istediğimizin bu olduğunu anlamaktan korkuyoruz.

Yıpranmış tren rayları kadar hassas yüreğimiz. Bu yüzden ben ruhumu bir aşk kadar dilimlediğim de, sen sadece saçlarını kestiriyorsun.

"Zaten senin de gelmene gerek yok bu gece, tüm huzurumu kendim sardım ve yine kendim içerim"

Yeri gelir yine sever, sevilirim. Artık senden kaçmıyorum bunu bil isterim. Zaten hiç bir zaman kaçmamıştım. Çünkü nedensizdi ve inceydi zaten ruhumuz, sen koparttın o zaman yine sen git. 

Ve bu gece yeniden özgürlüğün korku dolu sözlerini dinledim. Zihnim fazlasıyla boştu ve sen sonunda her yerden silinecektin. 

Buna neden olan "yeni korkularım" saracak bedenimi... 

Sen seçtin, ben alıştım. Şimdilik hoşça kal...