Sayfalarca

"Sizi sizden daha çok sevecek insanları değil de, sizden uzaklaşırken bile yabancılaşmayacak insanları siz daha çok sevin"

Her serüven bir kalem ve tonlarca boş sayfa ile başlar bu hayatta. Önce düşünceleriniz daha sonra da ruhunuz yalnızlaşır. Ne kadar acı çekerseniz o kadar güler gözleriniz aslında.

Dökülen her göz yaşı sizi daha güçlü kılmaya başlar ve ayaklarınızın üzerinde durmaya başladığınızı hissettirir. Düzinelerce mektup yazdırır aşkınıza. Asla tamamen geçmez ama değersizleştiğiniz her an biraz daha hissizleşirsiniz.

Kelimeler boğazınıza yumruklar ata ata midenize geri düşer. Bu süreç aylar, hatta yıllar alır bence. Hiç bir son, tükenmez kalemle yazılmaz. Her zaman yedekte bir silginiz olur. Geçmiş, geçmiştir ve siz sadece anılarınıza hayranlık beslemeye başlarsınız. Kırgınlığınız, aşka değil kendinizedir...

Zaten hiç bir aşk sonsuz olmamıştır ve mutlu bittiği görülmemiştir. Olsaydı buna "Aşk" diyebilir miydik ?

Tek taraflı açılan bir yaradır aşk ve geçeceği olmadığı gibi, sizi başka insanları sevmek zorunda bırakır. En baştan alırsınız tüm hikayenizi. Silinen bin sayfalık yazı gibi, ısrarla her ayrıntıyı zihninizde yeniden yazarsınız. Kendinizden değil ondan bir parça arasınız. Yaptığımız en büyük yanlışta bu olmuyor mu zaten?

Oysa onu, o olduğu için sevmiştiniz. Şimdi kendinize gelin, çünkü o artık anılarınızda yaşayan insandan çok daha farklı biri oldu. Sizde öyle. Zaten değişmemiş olsaydınız ikinizde, bu kadar acıyı çekmek boşuna olurdu.

En zor şeydir, hayatta en çok sevdiğiniz insanın yanından geçerken yabancılaşmış olduğunu görmeniz. Elleri ellerinizi bırakmaz dediğiniz insanın; gözlerini, sözlerini ve gülüşlerini sizden kaçırması...

Ve şimdi bu aşk kalbinizde sonsuz bir karmaşa, gelse de gelmese de uzaktan sevmeye devam edeceğiniz. Vazgeçemeyeceğiniz ancak defalarca kendinizi zorlayacağınız. Hatta 10 yıl sonra bile küçük bir nedenden dolayı, bu aşk için ağlayacağınız.

Kim ararsa arasın, onu bulacakları yer yine sizin kalbiniz olsun.
Aşk böyle de güzel...