Pablo Neruda

BİZLER SUSUYORDUK

Bilmek acı çekmektir. Ve bildik;
Karanlıktan çıkıp gelen her haber
Gereken acıyı verdi bize:
Gerçeklere dönüştü bu dedikodu,
Karanlık kapıyı tuttu aydınlık,
Değişime uğradı acılar.
Gerçek bu ölümde yaşam oldu.
Ağırdı sessizliğin çuvalı.

Kana bulanmaktı bunu kaldırmak demek:
öyle çok sayıdaydı geçmişin taşları.

Gene de gün yiğit oldu:
karanlığı deşti altın bir bıçakla,
ve tartışma girdi içeri, bir tekerlek gibi
yuvarlandı onarılan aydınlığın üstünde
ta ülkenin kutbuna değin.

Taç yerine giydi başaklar
güneşin görünür büyüklüğünü, yılmazlığını:
yeniden yanıtladı arkadaş
arkadaşın sorusunu.
Bu öyle sertçesine ortadan kalkan yol
yeniden yol oldu gerçeğe. 

Pablo Neruda 

Ve bilgi cehaleti sertçe tokatlarken, bilmek eylemi acı vermeye devam etti. Bilenler bilmeye devam etti daha da gelişti dünyaları, yazıları ve hayatları. Çokça acı saklıydı perdenin arkasında. Kırıntıların hepsi itelenmişti bir köşeye. "Ağırdı sessizliğin çuvalı" öğrendikçe soyutlanmıştı insanlardan, yalnızlaşmaktı bu. Her fani anlayazmadı onu, evrenin işleyişine kapılıp gitmek vardı ucunda. Yalnızlaşmaktan korkardı insanlar ve cehaletin yolunda mutlu olmanın peşinden giderlerdi. Asıl mutluluğu kendi içlerinde aramalarını gerektiğini unuturlar. Bunları kavgalar, savaşlar ve büyük kayıplar izlerdi. 

Kısacası bilmek acı çekmekti ve Neruda bilmişti.