Hakan Günday (Piç)

"Kinyas ve Kayra" kitabıyla tanıştıktan sonra zihnimin en derinlerine kazınan yazar. İlginçtir ki çok sevdiğim romanların son 10-20 sayfasını bir süre asla okumam. Kendimce alternatif sonlar yaratır, karakterleri okurken canlandırdığım sürecin küçük sancılarını sindiririm. Kinyas ve Kayra kitabında da aynı süreci yaşarken 2003 yılında çıkartmış olduğu kitabı "Piç" bir anda ellerimin arasına düştü.

Duvarlarımı sayfalarının süslendiği "Kinyas ve Kayra" kitabında hayatın olağan düzeninden kaçmaya çalışan karakterleri, bizlere derin ve bir o kadar da akıcı bir dil ile aktaran Hakan Beye sonsuz teşekkürler.

Büyük bir merak ile "Hayatıma asla girmek istemeyen aşkın, bir piç tarafından ziyan edilmemesi dileğiyle" okumaya başladığım kitap 2 gün içerisinde damarlarıma nüfuz etmeye başlamıştı bile. İlk defa hoşuma gittiği halde sonunu beklediğim bir kitap ile karşılaşmıştım. Herhangi bir son bulamıyordum. Nitekim tahminlerimin de çok dışında bitti. Bambaşka bir dünya hayal ederken sıradan bir kaçış bekliyordu hikayeyi.

"İnsanlık, kendini öldüren ilk insan tarafından ihanete uğramıştır.Ancak sadece zamanın lehine işleyen zamanla zekasının katili ve kurbanı olan insan, intihar etmeyi utanç verici bulmuştur." cümlesi ile başlıyordu hikaye.

Dört yakın piçin sınırlamaktan kaçtıkları hayatlarının sonunu yazan bir yapıt oluyor. Barbaros, Afgan, Cenk ve Hakan...

"Piçler, aşık oldukları kadınların kendilerini kurtaracaklarını düşünürler. Oysa hiç bir kadın dünyaya bir piçi kurtarmak için gelmemiştir." diyor.

Kinyas ve Kayra'da olduğu gibi bir Hakan karakteri daha gözler önüne sürülüyor. Kendi kurtuluşunu kendinden uzak yazıyor.

Ne yaptığını ve ne yazdığının bilincinde olan bir yazar. İçimizde sakladığımız kişilikleri ve öğrenmekten çekindiğimiz kültürleri hiç çekinmeden kaleme alıyor.

Bir sonraki hedefimi "Zargana" adlı kitabına çeviriyor ve nedensizce özdeşleştirdiğim şarkıyı paylaşıyorum.