Işıklar İçinde Bir Yıkıntı

Yine ruhumuzun karanlığa teslim olduğu saatlerde, düştüğümüz yerde sancılar içindeyiz. Kalkamayacak kadar bitkin, gözlerimizi kapatıp sonsuzluğa uzanamayacak kadar da ayığız.

Ölümden uzak düşüncelerde, sıkışmış kalmış hayallerde oradan oraya savrulup gidiyoruz. Peki bunun çıkar yolu hangisi?

Çünkü  zaten kaçamıyorsak, gerçeği de bir o kadar bulamıyoruz içimizde. Kovalanıyorsak, sığınamıyoruz limanlara... 

Kuşlarda uçuyor benliğimizden, herkes, her şey birer birer terk ediyor ruhumuzu. Işıklar içinde bir yıkıntı buluyoruz. Tüm umutlar çöpe atılıyor...

Ne ruhun özgürleşiyor bu yolda ne de bedenin zaten Kafka da der ki;

"Ruh, bir dayanak olmaktan çıkınca özgürleşir ancak."