"Bir gül kadar güzel ol; ama dikeni kadar zalim olma. Birine öyle bir söz söyle ki; ya yaşat ya öldür; ama asla yaralı bırakma."Derken bile Şems yaralanarak ölenlerden yana kimin sözleri yeniden doğurur bir ruhu. Ve sessizliğin içinde;
"Sükutun da bir sesi vardır... Onu duyacak yürek lazım."
Diyerek tamamlar sözlerini. Şimdi ölmek bir pişmanlık mı? Hem zaten ayrılıkta intihara bedel ama pişmanlıktan çok uzak. Acıların en ağırıdır seni her zaman bende tutan ve vazgeçemem.
"Hüzün ki en çok yakışandır aşıklara. Yandık, yakıldık; ama hüzünden yana asla yakınmadık. Hüzün taze tutar aşk yarasını. Yaramdan da hoşum, yarimden de."
Beni ben yapacak, senin açtığın yaraysa çekmeye de razı olur yüreğim. Her defasında gidişlerinin, dönüşü olmamasına da. Yeter ki terk etmeyi arzulayabilmiş yüreğin, arada bir özlemeyi de arzulasın. Yeter ki başkalarının kurabildiği bu dünya da senle mutlu olamasak da kendi yarattığımız dünyalarda birbirimizden hiç ayrılmayalım.
Ve bir kez aşık oluyorsa ruhlar, seninle geçirdiğim hiç bir zaman beni pişmanlığa sürükleyemez. Tek keşkem olur; bu zamanlarda, buralarda bir yerde değil de beni asla bırakmayacağın, sevmekten vazgeçmeyeceğin bir yerde ve zamanda tanısaydım seni...
Belki de ruhların bedenlerden önce daha çok sevildiği bir gün, ruhuna aşık olduğum sende yeniden benim ruhumu seversin. Çünkü ben bu sensizlik içindeki büyük sessizlikte; konuşmanın aydınlığını sükut içinde ve sessizliği ışığın, kelimelerle aydınlattığını gördüm.
"Ve bilesin üstüne aşk giydirdiğim bu yüreğe ben söz verdim. Hiç bir harfi sensiz bir cümleye kurban etmedim."
0 yorum:
Yorum Gönder