Dayanılmaz Son

, , No Comments
Bu gece annemi özlüyorum, oysa arasa şimdi bir kere bile "seni çok özledim canımın en içi" diyemem bile.

Bu gece kendimi sevilmeye değer hissetmiyorum kimseler tarafından ve zaten değersizim, değer verdiğimin gözünde.

Bu gece göğsümde kocaman bir uyuşukluk var. Sanki beni hayatta tutan hiç bir şey kalmamış gibi.

Ve bu gece dayanamıyorum artık, böyle yaşamaya...

Lütfen artık sevmiyim seni çık kalbimden, canımı çok acıtıyorsun. Sanki kocaman camdan yapılmış bir ev var içimde ve parçalanmış en derin hücrelerime bile batıyor.

Yıllar yılı üzerimden atamadığım "kimse bir daha beni böyle üzemez" dediğim yaram, ailemden bile daha çok sevdiğim insanın beni görmemezlikten geldiği her gün açılmaya devam ediyor.

İki adım atsam yıkılıyorum, böyle gecelerde. Sanki kimsem yokmuş gibi. Ve ben her zaman biliyorum, ruhumu kanatan insanların beni asla sevmediklerini. Bazen oluyor işte insanlara inanmak istiyor kalbim sevmiştir diyorum.

Başımda kocaman bir ağırlık yine, hoşça kal gençliğim ve "asla kaybetme" derken benden çalıp götürdüğün, çocuk ruhum hoşça kal...

0 yorum:

Yorum Gönder