Hasretinle yandı gönlüm ve karanlıklar içinde bir yol buldu, ruhlarına hitap etmeyi bilen bir kaç kişi ile doldu. Hepsi de aşkın derinliğini bir şekilde yakalamış, üstü kapalı bir şekilde yansıtmaya çalışırken koşuyorlardı. Ve Halil abi de bizileri anlatıyordu;

"Kalbi aşk geçirmez yarası zırhlıdır

Gülüşünde bir şey var hep içime dokunur.

Bir derdi var her halinden belli

Anlatmıyor, anlatsa kurtulur.

Kafası kendinden bile güzel bu gece

İçmiş içmiş sevemez.

Ruhumu yakan bir şeyler var içimde 

Öyle bakmayın kırılırım."

Kalplerimiz aynıydı ve her biri birbirinden farklı insanları birbirinden farklı şekillerde sevmişlerdi. Sevilenler, unutmuştu sevenleri ve nasıl sevebildiklerini. Hepimizin ruhu aynı yolda acıyordu, kaçışları farklıydı sadece. Tek ortakları olmuştu sanat ve onları hiç yalnız bırakmayan sigaraları. 

İşte bizde böyle;

"Dünya döner tek bir yana doğsun diye gün bir daha, bende döndüm bir daha sana sönmek için yana yana..."