Böylesine

Aylardır üzüntüme haklı nedenlerle kızarak benle konuşmayan kardeşim dediğim arkadaşım aradı bugün;

-Nasılsın, merak ediyorum seni ?

+ İyiyim merak etme, geçiyor zaman. dedim sesime sahte bir gülücük yerleştirerek.

-Merak etme deme işte bu sefer, özür dilerim anlat bana içindekileri.

+Merak etmekten vazgeç dedim ya.

-Sadece dinliyorum...

Dayanamıyordum bugün ve döküldü sözler dilimden
+İçimde olan şey aslında şu;

"Hani üzülünce ağlar ya insan, bedeni rahatlar. Sonra tatlı bir uyku bastırır. Ben ise ağlarken o korkulu kabuslardan kaçmak için aylardır yarım uyuyorum. Başlarda babam da çok endişeliydi ama artık daha az belli ediyor. Annem izin aldı, tatilde yanıma geliyor. Ben kaçmaya çalıştıkça, her gün, her şey onu bana hatırlatmaya devam ediyor. Önce sesi uzaklaştı benden, sonra bakmaya kıyamadığım yüzü. Hani üzülünce ağlar ya insan bir dolu göz yaşıyla. Ben bu aralar sadece mutlulukla dökülen gözyaşlarımı özlüyorum."

-keşke bende senin gibi sevebilsem dedi. Oysa kavuşanaydı sevgi, ayrı kalanlara yarım bir aşk kalmıştı bilmiyordu.

-Annen? dedi

"Aylardır tek kelime etmiyorum ona ama dün arayıp "Anne ben onu çok özlüyorum" dedim içimdeki her şey bir anda dökülmeye başlamışken. Aylar sonra annem ilk defa o güzel sesiyle "Biliyorum, güzel kızım ne kadar acı çektiğini hissedebiliyorum" dedi. "Ama unutma, sen daha önce daha ağır şeylerin üstesinden biz olmadan geldin yine başaracaksın" dedi. Bense hayatımda ilk defa böyle bir acıyı bu kadar derinleştiriyordum içimde. Hayatımda ilk defa bu kadar özlüyor, bu kadar yaralıyordum kendimi."

-Affet beni seni böyle yalnız bıraktığım için.

+Ben kızmadım ki yanımda olan ya da olmayan kimseye. Sende affet karşında ilk defa bu kadar güçsüz olduğum için.

-Sen hala tatlı kıvırcığımsın iyi ki varsın, hep bizimle kal...

İşte bende bu aralar sevinçten akan gözyaşlarını özlüyorum böylesine ve sevdiğiyle beraber olan herkese "sevdiğiniz insanın değerini bilin" diyorum