Yeniden hissedebilmek için hayatı, daha iyi bir gelen yerlere ihtiyacım var. İnsanlara değil, olaylara değil...
En temizinden herkesten uzak bembeyaz yollara.
Çiçek kokuları ve yeşillerle bezeli topraktan patikalara.
Biliyor musunuz? Aylardır dinliyorum hepinizi, susuyorum. Benim de canım yanıyor hala hatta çoğu zaman. Sadece dizginlemeyi öğrendim mutsuzlukları, çaresiz insanların yaptığı acizlikleri görmezden gelmeyi. Karanlık ve soğuk gecelerde yalnız olmayı. Kendimi dinlemeyi, sevemesem de cümlelerimle kavga etmeyi. Kimselere göstermesem de ağlayarak, canım yana yana mutluluk dilemeyi.
Yeniden hissedebilmek için hayatı, daha iyi bir gelen yerlere ihtiyacım var. İnsanlara değil, olaylara değil...
Kadehleri acıyan kalbime değil, hayata kaldırmayı öğrendim. Kalemin ucundan akan mürekkep, kirletmez sayfayı öfkemi uyandırır sadece. Öğrenemediğim tek şeyi. Kontrol edememek öfkeyi.
Her solukta kalmayı seçmek, devam etmek. Yarım bıraktığım her günün acısını rüyalarımda yaşamak. Ne bir sevgi bu, ne de öfke...
Şans vermekten korktuğum her anım için içiyorum.
0 yorum:
Yorum Gönder