Ölü Ozanlar

Gözlerinden akan yaşlar şiir oldu bu gece.

İçimde sakladığım her şeyi;

Kendi yaratmış gibi dizdi önüme. 

Önce ruhu kamçıladı anılar,

Acı bir tınısı vardı.

Hafif gri...

İstemeden vurdu küreği toprağa.

İstemeden savurdu geçmişi dört bir yana.

Şişman kedi ile yaralı kuş;

Şarkı gibiydi yaraları.

Ve bakışları ile sardılar hepsini.

Tek yöndü ilerledikleri yol,

Ne bir çıkış ne de bir dönüş...

Mutluluklarını seyretti sadece.

Baştan aşağı ürperdi.

Sevemiyordu kimseyi,

Kimselere de izin vermiyordu yüreği.

Damlalar kurudu;

Boğazında...

Ölümdü bu gece.

Ya ölüm ya ölüm.

Semeri koptu atın bir kere. 

Zaten kahveyi de yarısı sıcak;

Yarısı soğuk su ile severdi.

Biraz süt ve tek bir şeker.

Unutulanlardan değildi o renk. 

Bu gece de en az,

Diğer geceler kadar unutulmaz...

Olmamalıydı. 

Katlanması güç çığlığı,

Tek bir nefeste içti.

Seneler dümenini kırmamıştı.

Ve biz değişmiştik.

Çoğul değildi kelimeler,

En azından ben susturmuştum.

Yalnızlıktan korkan,

Ben değildim...

Ölü Ozanlardı.